那坤一週印象/A Week in Nakhoun/หนึ่งสัปดาห์ที่นาคุน

小孩們純粹的心是不受語言隔閡的。從那坤回到台灣已經超過半年，我還是時不時回味短短一週發生的一切，無論是那坤的孩子們、每天晚上飯桌上都有的超大根油菜，還是大學生活中最無憂無慮的日子。帶著好奇和赤誠的心踏上寮國的土地，隨著地勢坑窪，我們彷彿坐上雲霄飛車，從繁華的市區進入位於萬榮市郊區的那坤國小。迎面而來的是村長準備的餐點及房間，縱使有點破舊，卻充滿人情味。爾後的一週，我們早上七點多到那坤國小準備早餐、看著小朋友列隊升旗，充滿朝氣。一切就緒後開始每日的課程，根據分配，有中文、英文的基礎教學，甚至有強大的同學準備了西文及日文的課程，雖然我們的泰文並不甚好，小朋友們還是可以用肢體語言和我們打成一塊。我們用各種圖案、肢體動作，搭配有獎徵答，成功讓一些孩子們記住了各國語言的單字。村子很小，卻也讓小朋友們彼此有著緊密的感情，假日時他們會帶著我們去田裡參觀，每天晚上都有不同的老師、幹部為我們準備晚餐，小朋友們也會在旁邊一同享用。最令我印象深刻的是，每到晚餐就會出現的巨大油菜，聽說是村落為了表示款待客人才有的菜品，同行友人們會拿起整根油菜蘸醬吃，十分特別。圖片中是我最喜歡的小朋友，她說她的名字叫ping（我的空耳音譯），其實過了一週我們還是無法用言語溝通，但她總是會在看到我時衝過來抱我、拉我的手，可以感受到她用肢體語言在訴說對我們的喜愛，那樣的一片真心，是不受語言隔閡影響的。於我而言，那坤的小孩們雖然不是過著繁華的生活，卻在簡樸的村莊中有著最富足的心靈。在離別之際，小朋友們圍繞在我們身邊，與我們合照、相擁，不過相識七天，卻讓我流下了不捨的眼淚。一開始還很擔憂自己並沒有足夠的泰文能力，是否能夠傳達教學的內容，但我低估了小朋友們的理解能力，也高估了教學的難度。其實說是教小朋友，不如說是互相學習，泰文不好的我也可以從中學習單字、簡單句子。很幸運能夠參與張老師舉辦的活動，除了在那坤得到了心靈的平靜，也在同甘共苦下認識了來自各個學校的朋友，若是能有機會，我還會想再次回那坤看看。

It’s been more than half a year since I returned to Taiwan from Nakhoun National Primary School, yet I still often find myself reminiscing about that brief but unforgettable week — the children of Nakhoun, the enormous stalks of bok choy that appeared on our dinner table every night, and those carefree days of university life.With curiosity and sincerity in our hearts, we set foot on the land of Laos. As the road became increasingly uneven, it felt like we were on a roller coaster, traveling from the bustling city into the outskirts of Vang Vieng, where Nakhoun National Primary School is located. We were greeted by the village chief, who had prepared food and rooms for us. Though the accommodations were simple, they were filled with warmth and hospitality.During that week, we arrived at Nakhoun National Primary School around seven in the morning to prepare breakfast and watch the children line up energetically for the flag-raising ceremony. Once everything was set, we began the day’s lessons. According to our assignments, we taught basic Chinese and English, and some talented classmates even offered Spanish and Japanese classes. Despite our limited Thai, the children easily connected with us through body language. Using drawings, gestures, and small reward-based quizzes, we successfully helped many of them remember new words in various languages.The village was small, yet the children shared deep bonds with one another. On holidays, they would take us to visit the fields. Each evening, different teachers and community leaders prepared dinner for us, which we shared with the children. What left the strongest impression on me was the giant bok choy that appeared at every dinner — a special dish, we were told, served only to honor guests. My friends would dip the entire stalk into sauce and eat it — quite a sight to remember.In the photo is my favorite child. She told me her name was Ping (as I heard it phonetically). Even after a week, we still couldn’t communicate through words, but she would always run up to hug me and hold my hand whenever she saw me. Through her gestures, I could feel her affection — a pure, genuine connection untouched by language barriers.To me, the children of Nakhoun may not live in luxury, but within their humble village, they possess the richest hearts. When the time came to say goodbye, they surrounded us — taking photos, giving hugs — and though we had known each other for only seven days, I couldn’t hold back my tears.At first, I worried that my limited Thai would prevent me from effectively teaching, but I underestimated the children’s ability to understand — and overestimated the difficulty of teaching. In truth, it wasn’t just about teaching them; it was about learning together. Even with my poor Thai, I was able to pick up new words and simple phrases.I’m truly grateful to have joined the program organized by Professor Chang. Beyond finding peace of mind in Nakhoun, I also made lasting friendships with peers from different universities. If given the chance, I would love to return to Nakhoun again someday.

เด็ก ๆ ที่มีหัวใจบริสุทธิ์ ไม่เคยถูกจำกัดด้วยกำแพงภาษาผ่านมาเกินครึ่งปีตั้งแต่เรากลับไต้หวันจากโรงเรียนประถมนาคุน แต่เรายังนึกถึงช่วงเวลาแค่หนึ่งสัปดาห์นั้นอยู่เรื่อย ๆ ทั้งเด็ก ๆ ที่นาคุน ผักกาดกวางตุ้งอันใหญ่ที่อยู่บนโต๊ะทุกคืน แล้วก็ความสบายใจของชีวิตมหาลัยในตอนนั้นเรามาถึงลาวด้วยความอยากรู้อยากเห็น พอถนนเริ่มเป็นหลุมเป็นบ่อก็รู้สึกเหมือนนั่งรถไฟเหาะ จากเมืองที่คึกคักเข้าสู่ชานเมืองวังเวียง ซึ่งเป็นที่ตั้งของโรงเรียนประถมนาคุน ผู้ใหญ่บ้านเตรียมอาหารและที่พักให้เรา ถึงจะเรียบง่ายแต่ใจดีมากหนึ่งสัปดาห์นั้นเรามาโรงเรียนประมาณเจ็ดโมง เตรียมอาหารเช้า แล้วดูเด็ก ๆ เข้าแถวเคารพธงชาติแบบเต็มพลัง จากนั้นก็เริ่มสอนตามที่แบ่งหน้าที่กัน มีทั้งภาษาจีน อังกฤษ เพื่อนบางคนสอนภาษาสเปนและญี่ปุ่นด้วย ถึงภาษาไทยของเราจะไม่ได้ดีมาก เด็ก ๆ ก็สื่อสารผ่านภาษากายได้แบบไม่ติดขัด เราใช้ภาพวาด ท่าทาง แล้วก็เกมตอบคำถาม ช่วยให้พวกเขาจำคำศัพท์จากหลายภาษาได้หมู่บ้านเล็กมาก แต่เด็ก ๆ ผูกพันกันมาก วันหยุดก็พาเราไปเดินดูนา ตอนเย็นจะมีครูหรือผู้ใหญ่ในหมู่บ้านผลัดกันทำอาหารให้เรา แล้วเด็ก ๆ ก็มานั่งกินด้วยกัน สิ่งที่จำไม่ลืมคือกวางตุ้งต้นใหญ่มากที่มีทุกมื้อ เขาบอกว่าเป็นเมนูพิเศษสำหรับรับแขก เพื่อน ๆ เรายังหยิบทั้งต้นไปจิ้มซอสกินแบบสุดแปลกแต่ก็น่ารักมากในรูปคือเด็กที่เราชอบที่สุด เธอบอกว่าชื่อ Ping เราฟังตามเสียงที่ได้ยิน แม้เราอยู่กันแค่หนึ่งสัปดาห์และแทบคุยกันไม่ได้ แต่ทุกครั้งที่เธอเห็นเราก็จะวิ่งมากอด จูงมือ ความรู้สึกที่เธอส่งมาผ่านภาษากายมันจริงใจสุด ๆ ไม่เกี่ยวเลยว่าจะพูดกันได้ไหมสำหรับเรา เด็ก ๆ ที่นาคุนอาจไม่ได้มีชีวิตหรู แต่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ แบบนี้ พวกเขามีหัวใจที่อุดมที่สุด พอถึงวันลาจาก เด็ก ๆ มารุมกอด แล้วถ่ายรูปด้วยกัน แค่รู้จักกันเจ็ดวัน แต่เราน้ำตาคลอแบบหยุดไม่ได้ตอนแรกเรากังวลว่าภาษาไทยของตัวเองสอนไม่ได้ แต่สุดท้ายคือเราประเมินพวกเขาต่ำไป และคิดว่าการสอนมันยากเกินจริง แท้จริงมันคือการเรียนรู้ร่วมกัน ภาษาไทยเรายังได้คำศัพท์กับประโยคง่าย ๆ จากเด็ก ๆ อีกด้วยเรารู้สึกโชคดีมากที่ได้เข้าร่วมกิจกรรมที่อาจารย์จางจัด ไม่ใช่แค่ได้ความสงบจากนาคุน แต่ยังได้รู้จักเพื่อนจากหลายมหาวิทยาลัย ถ้ามีโอกาสก็อยากกลับไปที่นาคุนอีกครั้งมาก ๆ