寮國七日/Seven Days in Laos/เจ็ดวันที่ลาว

走在那條已經知道是最後一天的路上，心中不禁湧上淡淡的酸澀感，雖然時間很短，且在七天前還懷著後悔來到這裡的我，此刻卻開始慶幸自己有來到這個地方。 每天上學得走在顛簸的黃土路上，路上坑坑窪窪，水坑不斷，不時就有砂石車行駛過。而學校裡沒有鈴聲，只有由鐵棒敲擊鐵桶組成的簡易版上課鐘；師資稀少，只有村中自願任教的英文老師、泰文老師，使用的教材及用具甚至是接受別人救濟的物品；下課後的路上甚至沒有路燈，只能依靠手電筒及其他照明。如此惡劣的學校環境，正是在寮國部分偏遠地區的孩童正在經歷的生活，是生活在便利世界的我們所無法想像的。 第一次去到寮國的我，在進入那坤國小所在的村莊前還在想著：這裡會不會危險？會不會被抓走？但直到進到那坤國小才知道，這裡是連罪惡都不想來的窮鄉僻壤。 生活環境上可以說是相當純樸，上廁所用水瓢沖水，想洗澡時用木柴燒熱水，沒有什麼電器用品，燈光在家中也是零星幾盞，但也是如此沒有光害的環境，星光閃爍地尤為明顯，即便貧瘠，美好依舊在最簡單的地方綻放。 在那坤國小，作為志工老師的我們非常受到歡迎，他們雖然缺少基礎的知識，卻一樣滿懷熱情，就算只是中文的一到十、簡單的詞語都學得很快樂，只要一點獎勵就能得到積極的反饋。 課餘時，他們會在外面的廣場上踢足球，或是繞一圈玩大風吹，簡單的遊戲卻讓我感受到了純粹的快樂，他們真誠的笑容有著療癒人心的能力，清除了我積累的壓力、忘卻了煩憂，後悔來到這裡的心情也都清掃一空。 七天的時間過得很快，分離的時刻突然就到來。在這裡我體會到了心與心之間最純粹的交流，學習到的不只是學生們，我也經歷了一次心靈的洗禮，他們的笑容和純真都深深印在了我的心裡。或許未來的某一天，我還會重新回到這片土地，帶著更多力量與他們重新相遇。

As I walked down the road, knowing it was my last day there, a quiet sense of sadness rose in my heart. The days had passed so quickly. Although I once regretted coming to this place, now I feel deeply grateful that I did. Every morning, the way to school was along a rough dirt road filled with puddles and bumps, where gravel trucks often passed by. There was no school bell, only the sound of an iron bar striking a metal bucket to signal class time. Teachers were few, only a couple of volunteers from the village who taught English and Thai. The teaching materials and supplies were mostly donated items. After school, the road home had no streetlights, and the children relied on flashlights or other small sources of light to guide their way. Such difficult conditions are part of daily life for many children in remote parts of Laos, a reality hard for those of us in the modern world to imagine. Before I first entered the village where Nakhun Primary School is located, I wondered to myself, “Is this place safe? Could something happen to me?” But once I arrived, I realized that this was a land so poor and quiet that even wrongdoing could not find its place. Life here was simple and humble. Toilets were flushed with a dipper of water, baths were heated with firewood, and electric appliances were rare. Only a few lamps dimly lit the homes at night. Yet under the dark sky, free from city lights, the stars seemed to shine even brighter, reminding me that beauty can still bloom in the simplest corners of the world. At Nakhun Primary School, we volunteer teachers were welcomed with open arms. The students, though lacking in basic knowledge, were full of energy and curiosity. Even learning to count from one to ten in Chinese, or to speak a few simple words, brought them great joy. A small reward or a word of praise could light up their faces instantly. During breaks, they would play soccer in the yard or run around playing simple games. Their laughter was pure and contagious, washing away the stress and worries I had carried with me. The regret of coming here disappeared completely. Seven days passed in the blink of an eye, and before I knew it, it was time to say goodbye. In this short time, I experienced the truest connection between hearts. I realized that teaching was not a one-way act; I was also learning from them. It was not only a journey of giving, but a journey of the soul. Their smiles and innocence left a deep and lasting mark in my heart. Someday, I know I will return to this land again, bringing with me more strength, kindness, and hope, to meet them once more under the same shining sky.

ขณะที่ฉันเดินไปตามถนนเส้นนั้น รู้ดีว่าวันนี้เป็นวันสุดท้าย ความเศร้าจางๆ ก็เอ่อล้นขึ้นมาในใจ เวลาที่นี่ผ่านไปอย่างรวดเร็วเหลือเกิน จากที่เคยรู้สึกเสียใจที่ต้องมาที่นี่ ตอนนี้กลับรู้สึกขอบคุณมากที่ได้มาทุกเช้า ฉันต้องเดินไปโรงเรียนบนถนนดินขรุขระ เต็มไปด้วยแอ่งน้ำและหลุมบ่อ รถบรรทุกหินขับผ่านไปมาตลอด ที่โรงเรียนไม่มีเสียงกริ่ง มีแค่เสียงเหล็กตีถังโลหะเป็นสัญญาณเข้าเรียน ครูมีเพียงไม่กี่คน ส่วนใหญ่เป็นอาสาสมัครในหมู่บ้านที่ช่วยสอนภาษาอังกฤษและภาษาไทย อุปกรณ์การเรียนส่วนใหญ่ก็เป็นของบริจาค พอเลิกเรียน ถนนกลับบ้านไม่มีไฟส่องสว่าง เด็กๆ จึงต้องใช้ไฟฉายหรือแสงเล็กๆ จากอุปกรณ์อื่นนำทาง ชีวิตที่ยากลำบากแบบนี้คือความจริงที่เด็กจำนวนมากในพื้นที่ห่างไกลของลาวต้องเผชิญ ซึ่งคนในโลกที่สะดวกสบายอย่างเราแทบไม่อาจนึกภาพได้ก่อนที่ฉันจะเดินเข้าหมู่บ้านที่มีโรงเรียนประถมนาคุน ฉันยังถามตัวเองว่า “ที่นี่จะปลอดภัยไหม จะมีอะไรเกิดขึ้นกับฉันหรือเปล่า” แต่พอได้มาถึงจริงๆ ก็รู้เลยว่า นี่คือดินแดนที่ยากจนและเงียบสงบจนแม้แต่ความชั่วร้ายก็ไม่อยากเข้ามาชีวิตที่นี่เรียบง่ายมาก ห้องน้ำต้องใช้ขันตักน้ำราด เวลาอาบน้ำต้องก่อไฟต้มน้ำร้อน เครื่องใช้ไฟฟ้ามีน้อยมาก ภายในบ้านมีเพียงหลอดไฟไม่กี่ดวง แต่เพราะความมืดสนิทจากการไร้แสงเมือง ทำให้ท้องฟ้ายามค่ำคืนเต็มไปด้วยดวงดาวระยิบระยับ เหมือนจะบอกว่า ความสวยงามยังคงเบ่งบานได้เสมอ แม้ในที่ที่เรียบง่ายที่สุดที่โรงเรียนนาคุน เราซึ่งเป็นครูอาสาได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่น เด็กๆ แม้ขาดพื้นฐานด้านการเรียนหลายอย่าง แต่เต็มไปด้วยพลังและความอยากรู้อยากเห็น การได้เรียนแค่เลขหนึ่งถึงสิบเป็นภาษาจีน หรือคำศัพท์ง่ายๆ ก็ทำให้พวกเขามีความสุขมาก เพียงรางวัลเล็กๆ หรือคำชมก็ทำให้ใบหน้าของพวกเขาสว่างไสวได้ทันที ตอนพัก เด็กๆ จะเล่นฟุตบอล หรือวิ่งไล่จับกันอย่างสนุกสนาน เสียงหัวเราะของพวกเขาบริสุทธิ์และส่งต่อความสุขได้อย่างเหลือเชื่อ จนทำให้ความเครียดและความกังวลทั้งหมดในใจฉันหายไป ความรู้สึกเสียใจที่มาที่นี่ก็สลายไปแบบไม่เหลือร่องรอยเจ็ดวันผ่านไปอย่างรวดเร็วเกินคาด และเวลากล่าวลาก็มาถึง ในช่วงเวลาสั้นๆ นี้ ฉันได้สัมผัสถึงการเชื่อมต่อจากใจถึงใจที่แท้จริง ได้เรียนรู้ว่า การสอนไม่ใช่แค่การให้ฝ่ายเดียว แต่ฉันเองก็ได้รับบางอย่างกลับมาเช่นกัน นี่เป็นมากกว่าการเป็นอาสาสมัคร แต่เป็นการเดินทางของหัวใจ รอยยิ้มและความไร้เดียงสาของเด็กๆ ฝังลึกอยู่ในใจฉัน และสักวันหนึ่ง ฉันรู้แน่ว่าจะกลับมายังดินแดนนี้อีกครั้ง พร้อมพลัง ความเมตตา และความหวังที่มากกว่าเดิม เพื่อได้พบพวกเขาอีกครั้ง ใต้ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวดวงเดียวกัน